Бер заман егеттең атаһы килененең һағышлы йырын ишетеп ҡалып,
уның ни өсөн күҙ йәше түгеүен һорай.
Килене яуап итеп ҡайныһына:
«Мин иламай, ҡайным, кем илаһын,
мәжнүн ирҙә йөрөй бит ғәзиз баш»,‒тип йырлай. Ҡайны, килененең яуабын ишеткәс, бик аптырап ҡала. Ысынлап та, ҡарт улының мәжнүн, алйот икәнен бик яҡшы белә,
шуға Көнһылыуҙы йәлләп, кире тыуған яғына ҡайтарырға була.