Борон-борон заманда бер хан үҙенең берҙән-бер малайын нәҫел нигеҙен нығытыу ниәтенән тапҡыр ҙа, шул уҡ ваҡытта баҫалҡы ла, юҡтан бар яһай алған, ҡулынан гөл тамыҙған ҡыҙға өйләндермәк булған. Иҫ китмәле ризыҡ әҙерләй алған ҡыҙҙы килен итәсәктәре хаҡында фарманын бар халыҡҡа еткергән.
Ханлыҡтағы бөтә ҡыҙҙар бар таҫыллығын һалып, төрлө һый-ниғмәттәр әҙерләгән, әммә уларҙың береһе лә хандың күңеленә хуш килмәгән. Хан уңышһыҙлыҡҡа йәне көйөп, аҫау айғырын менеп сабып сығып киткән. Сабып йөрөй торғас, асығып-сарсап китеүен тойған.Тирә-яғына күҙ һалһа, алыҫта, бер сәғәтлек атта сабып барырҙай ерҙә тирмәне шәйләгән. Шул яҡҡа ҡарай юлланған.
Көтөүсе ҡыҙы йыраҡтан уҡ һыбайлы сабып килгәнен күрә. Тирмәһендә юлаусыны һыйларҙай бер нәмәһе лә булмауын хәтерләп, хәсрәтләнеп китә. Унан йомортҡа менән оно булыуы иҫенә төшөп, йәһәт кенә ҡамыр баҫып, майға ҡамырҙы киҫәктәргә өҙгөләп һалып бешереп алған. Хан килеп ҡулын сайыуға – уның күпереп бешкән, тирә-йүнгә хуш еҫе аңҡыған һыйы әҙер ҙә булған. Хан кетерләп кенә торған был йомшаҡҡайҙарҙың тәменән саҡ телен йотоп ебәрмәгән. Хайран ҡалып: "Нимәнән бешерҙең?", - тип һораған. Ҡыҙ йомортҡа менән ондан тиҙ арала әүәләп бешергән ризығын шулай ҙур баһалауҙарынан уңайһыҙланып, йомортҡа менән ондан тип әйтергә ҡыймай: "Күңел йылыһынан", – тип яуаплаған.
Хандың күңеленә ҡыҙҙың яуабы ла май булып ятҡан. Ул ҡыҙҙы улына кәләш итеп алған. Шунан башлап, килендең ҡайны-ҡәйнә йортона килен булып төшкән саҡта бауырһаҡ килтереү йолаһы һаман да йәшәп килә.